1. |
Το χρονικό (intro)
01:41
|
|
||
2. |
Εκείνες τις ημέρες
03:23
|
|
||
|
Γράφω για να θυμάμαι τα βιώματά μου. Γράφω για να με ακούνε αύριο τα παιδιά μου. Πατώ σ’ αυτή τη Γη απ’ το ’92. Είναι hip hop μουσική, ένα ατέρμονο σχολείο. Έχω ζήσει στιγμές που δε θέλω να θυμάμαι, μα είναι και αυτές που περήφανος θέλω να ‘μαι. Έχω πάντα σκοπό καλύτερος να γίνω, μα έφτασα ως εδώ τον πόνο σου να απαλύνω. Δίνω διάφορα κομμάτια απ’ του μυαλού μου το συρτάρι. Δίνω αδιάφορα κομμάτια που για μένα είναι χρυσάφι. Έχω πλούτη αποκτήσει δίχως χρηματική αξία. Είναι τόσα που έχω ζήσει που έχουνε κάποια ερμηνεία. Συναισθήματα πολλά που κερδίζουν κάθε χρήμα. Κοιτάζω στα παλιά και βλέπω ένα κρίμα. Κρίμα που δεν είχα το μυαλό που έχω τώρα, μα όλοι αναρωτιόμαστε το ίδιο αυτή την ώρα.
[ρεφρέν]
Με πιάνω στο σκοτάδι μου πάλι να νοσταλγώ.
Με πιάνω τα λάθη μου πάλι να προσπερνώ.
Μα στο τέλος της ημέρας, όταν τα μάτια σου κοιτώ,
μπορώ πάλι πιο ήρεμος να χαμογελώ.
Με πιάνω στο σκοτάδι μου πάλι να νοσταλγώ.
Με πιάνω τα λάθη μου πάλι να τα μετρώ.
Μα στο τέλος της ημέρας, όταν τα μάτια σου κοιτώ,
μπορώ πάλι πιο ήρεμος να χαμογελώ.
Ευχάριστες στιγμές από την παιδική ηλικία εμφανίζονται στο νου μου σε κάθε δυσκολία. Αναρωτιόμαστε γιατί πίσω δεν γυρνάει ο χρόνος, μακριά από τον πόνο και την αλήθεια του παρόντος. Μα αυτή η νοσταλγία του τότε με το τώρα, τελικά μου δίνει δύναμη να ξεπεράσω κάθε μπόρα. Το μέλλον μου να φτιάξω σαν εκείνες τις ημέρες.. όμορφες, ήρεμες, ανέμελες ημέρες. Κάθε χρονιά έχει τα δικά της, έχει και τα καλά της. Μη σκέφτεσαι τι έκανες, σκέψου τώρα τι κάνεις, ποια πορεία δεν επέλεξες και ποιο νόημα ψάχνεις. Τα λάθη σου μην κρίνεις, κοίτα σκεπτικό ν’ αλλάξεις. Εκατό τις εκατό είμαστε οι επιλογές μας. Έγινε κουραστικό το «Δύσκολες οι εποχές μας». Πώς θα μαγειρέψεις αν δεν καείς με τη φωτιά; Αν τα βρεις στο πιάτο έτοιμα, δεν έχει νοστιμιά.
[ρεφρέν]
Με πιάνω στο σκοτάδι μου πάλι να νοσταλγώ.
Με πιάνω τα λάθη μου πάλι να προσπερνώ.
Μα στο τέλος της ημέρας, όταν τα μάτια σου κοιτώ,
μπορώ πάλι πιο ήρεμος να χαμογελώ.
Με πιάνω στο σκοτάδι μου πάλι να νοσταλγώ.
Με πιάνω τα λάθη μου πάλι να τα μετρώ.
Μα στο τέλος της ημέρας, όταν τα μάτια σου κοιτώ,
μπορώ πάλι πιο ήρεμος να χαμογελώ.
|
||||
3. |
Παγίδα
02:01
|
|
||
|
[ρεφρέν]
Παγίδα! Έπεσες στην παγίδα!
Να είσαι αυτός που είσαι, κι όχι αυτός που προσποιείσαι.
Πάλι μαγειρεύω ραπς σαν τον Σκαρμούτσο. Πειρατής της μουσικής κι εσύ «Πέσαμε μούτσο». Κοπιάρεις πάλι αυτό που κάνουν όλοι. Ποζάρεις στο φακό κι ας έχεις άδειο πορτοφόλι. Διάλεξες λάθος σταθμό για τη μουσική σου. Βρέθηκες σ’ ένα κενό με τη λογική σου. Ξέχασες ποιος είσαι εσύ και ποια η υπόστασή σου. Που είναι η υπογραφή απ’ το συμβόλαιο της ζωής σου; Για πρωτοεμφανιζόμενο, δε λέω, καλός ήσουν. Πριν γράψεις το επόμενο, αν θέλεις, ασφαλίσου. Αν και προβλεπόμενο, σε ψάχνουν οι δικοί σου. Σπάνιο φαινόμενο, καλό ήτανε το diss σου. Άντε τώρα ντύσου, βιάσου, ετοιμάσου! Και τα κατάστιχά μου, σε παρακαλώ, σεβάσου. Σου δίνω την ελπίδα, πράξε τα όνειρά σου. Μην πέφτεις στην παγίδα. Δεν είμαι ο ήρωάς σου!
[ρεφρέν]
Παγίδα! Έπεσες στην παγίδα!
Να είσαι αυτός που είσαι, κι όχι αυτός που προσποιείσαι.
|
||||
4. |
Μια συγνώμη δεν αρκεί
02:04
|
|
||
|
[ρεφρέν]
Μια συγνώμη δεν αρκεί να σου πω «σε συγχωρώ».
Μια συγνώμη δεν αρκεί και σ’ αυτό δε φταίω εγώ.
Μια συγνώμη που αργεί, να σε βλέπω δεν μπορώ.
Μια συγνώμη δεν αρκεί, δεν αρκεί το «Σ’ αγαπώ».
Τι έγινε, βαρέθηκες; Δε μου απαντάς. Πάλι αφαιρέθηκες, πάλι δε μου μιλάς. Ενώ μου υποσχέθηκες, ψέματα μου πουλάς. Κι ενώ μου επιτέθηκες, συγνώμη μου ζητάς; Δεν αρκεί να μετανιώνεις, μα να το παραδεχτείς. Θέλεις να το διορθώσεις, χωρίς καν να προσπαθείς. Σου ζητώ να υπερβείς τον εγωισμό σου κι άλλο μην προσπαθείς, στο λέω για το καλό σου.
[ρεφρέν]
Μια συγνώμη δεν αρκεί να σου πω «σε συγχωρώ».
Μια συγνώμη δεν αρκεί και σ’ αυτό δε φταίω εγώ.
Μια συγνώμη που αργεί, να σε βλέπω δεν μπορώ.
Μια συγνώμη δεν αρκεί, δεν αρκεί το «Σ’ αγαπώ».
Τη «συγνώμη» να τη νιώθεις, όχι γιατί έτσι πρέπει. Πράξη που την βιώνεις, όχι μόνο μία λέξη. Έκανες το λάθος, άφησες μία πληγή. Δεν είμαι λωτοφάγος, η πίστη έχει χαθεί. Δεν ξεχνώ τα γεγονότα, δεν ξεχνώ το αδικηθέν. Δεν έσβησα τα φώτα, ξεκινώ απ’ το μηδέν. Και σε χρόνο ενεστώτα, δεν έχω επιλογή, γιατί από τα λόγια προτιμάω τη σιωπή.
[ρεφρέν]
Μια συγνώμη δεν αρκεί να σου πω «σε συγχωρώ».
Μια συγνώμη δεν αρκεί και σ’ αυτό δε φταίω εγώ.
Μια συγνώμη που αργεί, να σε βλέπω δεν μπορώ.
Μια συγνώμη δεν αρκεί, δεν αρκεί το «Σ’ αγαπώ».
|
||||
5. |
Όσο υπάρχει hiphop
04:23
|
|
||
|
Εμπνέομαι και γράφω απ’ την καθημερινότητα. Σκέφτομαι και πράττω με πλήρη ωριμότητα. Αναπνέω άρα υπάρχω, έχω hip hop ταυτότητα. Πιστεύω σ’ένα κόσμο που ‘χει φουλ μελωδικότητα. Κι αφού η κάθε μέρα είναι γεμάτη φως, η δίψα ξεδιψάει γιατί έχει ο Θεός. Η μουσική δίνει πνοή, η έμπνευση οδηγός. Χάρτης δεν χρειάζεται, ούτε ο ξεναγός. Σε οδηγεί η ψυχή, όπου Γη και ουρανός. Από μικρό παιδί όσο δεν πάει αληθινός. Όσο υπάρχει hip hop, μικρόφωνα, πικάπ, η ιστορία συνεχίζεται, μα please mind the gap! Να προσέχεις το κενό που εσύ ο ίδιος αφήνεις, μεταξύ πραγματικότητας και της εύλογης φήμης. Μην ξεχάσεις το ποιος είσαι, τι ‘ναι το ραπ για σένα. Ναι, όλοι ξεκινήσαμε με τα φρένα σπασμένα.
[ρεφρέν]
Όσο υπάρχει το φως, υπάρχει ελπίδα.
Όσο υπάρχει νερό, ξεδιψάμε τη δίψα.
Όσο υπάρχει hip hop, κρατάμε πυξίδα.
Τόσο εμείς θα ζούμε σαν κοινό στην κερκίδα.
Κι αφού όλοι ξεκινήσαμε με τα φρένα σπασμένα, απ’ την αρχή κολλήσαμε μικρόβιο στο αίμα. Όπως τις πρώτες μέρες, είναι η ίδια τρέλα. Ονειρευόμενοι καριέρες πιο μεγάλες μια μέρα. Αν δεν ήτανε το hip hop, τι θα ήμασταν εμείς; Αν δεν ήτανε το hip hop, τι θα κάνατε όλοι εσείς; Αν δεν υπήρχαν οι mc’s, τι θα ήτανε οι ρίμες; Θα μένανε σαν μνήμες μόνο σε ροκ μπαλάντες; Αν δεν ήταν οι beatmakers, τι θα κάναν οι ραπάδες; Τι θα έκανε ο 2Pac; Πού θα δούλευε ο Nas; Αν ακούς τη μουσική, τον χρόνο σου δε σπαταλάς. Κράτησέ την για πυξίδα, δίνει κάθε μέρα ελπίδα, στα πιο δύσκολα ταξίδια, στης ζωής την καταιγίδα. Είναι το φως που ξαναείδα. Είμαι παιδί του ’90. Όσο υπάρχει hip hop, γράφεται το χρονικό. Ο Dre δίχως αυτό, θα έψαχνε άλλο γιατρό.
[ρεφρέν]
Όσο υπάρχει το φως, υπάρχει ελπίδα.
Όσο υπάρχει νερό, ξεδιψάμε τη δίψα.
Όσο υπάρχει hip hop, κρατάμε πυξίδα.
Τόσο εμείς θα ζούμε σαν κοινό στην κερκίδα.
|
||||
6. |
|
|||
7. |
Sudoku
03:01
|
|
||
|
Είμαι ο χαμένος γιος του Goku. Σε νικάω λες και λύνω το πιο εύκολο Sudoku. Είναι φορές που νιώθω έξυπνος σαν τον Αϊνστάιν, ο καλύτερος στα beats όπως στο πιάνο ο Ρούμπινσταϊν. Τα καλύτερά μου verse τα ‘χω για δίσκο fine dine. Γράφεις τόσο πεζά, είσαι ρε φίλε κλάιν μάιν. Μιλάς για τα λεφτά, γκόμενες, χρυσαφικά. Στην Ελλάδα του σήμερα, που τα ζεις όλα αυτά; Πρέπει ν’ αλλάξεις γιατρό, γιατί δεν βλέπεις καλά. Άλλοι κάνουν δυο δουλειές και την βγάζουν χαλαρά. Δεν το παίζω πονεμένος, λέω τα πράγματα ως έχουν. Τώρα αν είσαι ματσωμένος κι έχεις για να σε προσέχουν, δώσε στον παραγωγό σου τον ανάλογο μισθό. Γράφω για να εκφραστώ κι όταν έχω να τα πω. Δίνω τροφή για το μυαλό κι ας μην έχω μπει στα trends. Δεν ήρθα για φιλίες, δεν θέλω fake friends.
[ρεφρέν]
Άλλαξε σκεπτικό ή άλλαξε το στυλ σου,
το ραπ δεν είναι κάτι που το κουβαλάς μαζί σου.
Άλλαξε σκεπτικό ή άλλαξε το στυλ σου,
το ραπ είναι η ζωή σου..
αν όχι απλά ντροπή σου!
Μπαίνει το beat και ξαφνικά πάλι ο Dexon είναι εδώ. Στίχους γράφει, στίχους δίνει κατ’ ευθείαν απ’ το μυαλό. Γρίφους φτιάχνει, γρίφους λύνει, μην τον παίρνεις για χαζό. Το σπορ θέλει ευφυΐα, θέλει γνώση στο mic αυτό. Αν δε σου κάνει, μην το κάνεις, άκου μόνο μουσική. Δε μετράει μόνο να γράφεις, μόνο για την πληρωμή. Ξεκινάει απ’ την ψυχή, το ‘χουν πει κι άλλοι πολλοί. Κάνω ραπ γιατί γουστάρω, γι’ αυτό έγινα MC. Microphone Controller και Master of Ceremony. Ανεβαίνω στη σκηνή και οι στίχοι μου είναι ατέρμονοι. Ξεχειλίζω από style, ‘ντάξει θα ‘μαι ταπεινός. Προτιμώ low profile γιατί είμαι Πατρινός. Έχω την δικιά μου φάση, είναι Blockade-ισμός. Σεισμός, σεισμός, γίνεται χαμός! Και στη δικιά μου γειτονιά υπάρχει ανταγωνισμός. Είναι σπαζοκεφαλιά, είναι λυρικός διαχωρισμός.
[ρεφρέν]
Άλλαξε σκεπτικό ή άλλαξε το στυλ σου,
το ραπ δεν είναι κάτι που το κουβαλάς μαζί σου.
Άλλαξε σκεπτικό ή άλλαξε το στυλ σου,
το ραπ είναι η ζωή σου..
|
||||
8. |
Ένα μικρό τίποτα
03:01
|
|
||
|
28 Καλοκαίρια έζησα. Στιγμές που με τα ίδια μου χέρια έχτισα. Ο ίδιος μου εαυτός, αυτός έμεινα. Τον ίδιο μου εαυτό στα κομμάτια ακόμα έδινα. Πληγή που δεν κλείνει στο μεγάλο τους κενό, που όλο την μολύνει το μεγάλο τους “εγώ”. Με ζάλισε ο φθόνος, όλα αυτά είναι φληναφήματα. Με ζάλισε ο χρόνος, γι’ αυτό αφήνω ηχογραφήματα.
[ρεφρέν]
Πάντα σε κοιτάζουν όλοι εξεταστικά.
Παρατηρούν την κάθε λέξη σου πολύ προσεκτικά.
Σε μία λάθος κίνηση, μάτια βλοσυρά.
Σε κοιτάν με αμφισβήτηση περιφρονητικά.
28 Χειμώνες έζησα. Σαν τρεις μικρούς αιώνες να μέτρησα. Με τρεις μικρούς θαμώνες (χα!) έμεινα. Αγάπη, πίστη, ελπίδα πάντα έδινα. Μόνο για τους φίλους είμαι εδώ. Μόνο γι’ αυτούς που αξίζουν θα ‘μια εδώ. Και μάντεψε, στα δάχτυλά μου τους μετρώ. Κι ας είμαι για τους άλλους ένα τίποτα μικρό!
[ρεφρέν]
Πάντα σε κοιτάζουν όλοι εξεταστικά.
Παρατηρούν την κάθε λέξη σου πολύ προσεκτικά.
Σε μία λάθος κίνηση, μάτια βλοσυρά.
Σε κοιτάν με αμφισβήτηση περιφρονητικά.
|
||||
9. |
Χαμένο παιχνίδι
02:14
|
|
||
|
[ρεφρέν]
Θέλεις να μου μοιάσεις, όλο με αντιγράφεις.
Νομίζεις πως με φτάνεις, συνέχεια όμως με χάνεις.
Θέλεις να μου μοιάσεις, όλο με αντιγράφεις.
Ξέρεις τι να κάνεις, το δρόμο σου ν’ αλλάξεις.
Θέλεις να μου μοιάσεις, όλο με αντιγράφεις.
Νομίζεις πως με φτάνεις, συνέχεια όμως με ψάχνεις.
Θέλεις να μου μοιάσεις, όλο με αντιγράφεις.
Ξέρεις τι να κάνεις, το δρόμο σου ν’ αλλάξεις.
Δε συγκρίνεσαι με μένα κι αυτό δεν στο λέω εγώ. 15 χρόνια τώρα δίνω hip hop υλικό. Και είναι τόσο αληθινό γιατί πηγάζει απ’ την ψυχή μου. 90 τα εκατό θα με βρεις πάνω σε beat μου. Δεν έχω χορηγό, μόνος μου το διακινώ. Απ’ το 2006 οδηγώ στο δρόμο αυτό. Και δεν έστριψα ποτέ σ’ αυτήν την εθνική οδό. Δεν άλλαξα το στυλ μου, δεν άλλαξα ρυθμό. Κάποιοι είπαν το hip hop είναι σκληρό ναρκωτικό, όμως νιώθω εθισμένος χωρίς να εξαρτηθώ. Είναι μικρόβιο στο αίμα και απλά το αγαπώ. Δεν αντέγραψα κανέναν, γράφω μόνο αυτό που ζω. Το παιχνίδι είναι χαμένο απ’ το πρώτο λεπτό. Το κουπλέ σου ήδη γραμμένο από άλλο μυαλό. Ποτέ δε θα με φτάσεις αν ποτέ δεν είσαι εσύ. Πρέπει τον δρόμο σου ν’ αλλάξεις, στο είπα απ’ την αρχή.
[ρεφρέν]
Θέλεις να μου μοιάσεις, όλο με αντιγράφεις.
Νομίζεις πως με φτάνεις, συνέχεια όμως με χάνεις.
Θέλεις να μου μοιάσεις, όλο με αντιγράφεις.
Ξέρεις τι να κάνεις, το δρόμο σου ν’ αλλάξεις.
Θέλεις να μου μοιάσεις, όλο με αντιγράφεις.
Νομίζεις πως με φτάνεις, συνέχεια όμως με ψάχνεις.
Θέλεις να μου μοιάσεις, όλο με αντιγράφεις.
Ξέρεις τι να κάνεις, το δρόμο σου ν’ αλλάξεις.
|
||||
10. |
Όπως παλιά
04:15
|
|
||
|
Είχα καιρό να γράψω, καιρό στυλό να πιάσω. Να γράφω δε θα πάψω κι ας τον χρόνο δεν προφτάσω. Ίδια μου η αγάπη, ίδια μου η τρέλα από παιδάκι (για το hip hop), εκεί γύρω στα 16, άφηνα τα βιβλία, έπιανα τη μουσική. Κι ας την άφηνα για λίγο, ήξερα πως ήταν εκεί. Γυρνάω πίσω στις μέρες όταν ήμασταν παιδιά, που γράφαμε στιχάκια στα κρυφά δειλά δειλά. Δεν ήτανε μαγκιά, ξεκινήσαμε απλά γιατί ζηλέψαμε τους ράπερς με αλήτικη ομορφιά, πέρα απ’ τον Ατλαντικό, ανατολικά και δυτικά. Πλέον αλλάξανε πολλά, διαφορετικά τα σκηνικά. Θυμάμαι να βολτάρουμε έξω με πολύ κρύο. Ήμασταν μικροί και δεν φτάναμε στο Ρίο. Γι’ αυτό κέντρο με τα πόδια χωρίς λεωφορείο. Το δρομάκι απ’ το σχολείο μοιάζει τόσο οικείο. Κάθε μέρα μουσική στ’ ακουστικά στη γειτονιά. Εκεί γράφει τ’ όνομά μας στα παγκάκια στριμωχτά. Ξεθωριασμένες αναμνήσεις, εφηβικές συγκινήσεις, αν πας εκεί για μπάσκετ και ραπ να μιλήσεις, δε θα μας βρεις αν μας ζητήσεις, μα με πολλές εικόνες δικές μας θα γυρίσεις.
[ρεφρέν]
Γράφω όπως παλιά, θυμάμαι τα παλιά.
Τότε που ‘μασταν παιδιά.
Όμως κάθε χρονιά, θυμίζει τα παλιά.
Όμως αρκεί να ‘σαι καλά.
Όπως παλιά, γράφω όπως παλιά. Θυμάμαι που αράζαμε με ‘κείνα τα παιδιά έξω απ’ το σχολείο, εκεί στον Άγιο Αλέξη. Δεν πίναμε καφέ, μόνο Fanta, Λουξ ή Pepsi. Μιλούσαμε τόσο πολύ γι' αυτή τη μουσική. Αυτή που μας μεγάλωσε, μας έμαθε τη ζωή. Κάναμε βόλτες στις πλατείες, στη Λαύρας, τη Νόρμαν και λέγαμε ιστορίες. Στην Όλγας και μετά στην Γεωργίου. Πίσω στις μέρες, εποχές Γυμνασίου. Στο Λύκειο μετά, στην πλατεία Πυροσβεστείου. Και στα Ψηλά Αλώνια ή πιο ψηλά, στην Ομόνοια. Όμορφες στιγμές που θα θυμάμαι αιώνια. Στο κέντρο με τα ποδήλατα είναι σαν χθες. Και στην Τριών Ναυάρχων αφήναμε ταγκιές. Απ’ την Αγίου Νικολάου στην Παναχαϊκή. Φίλαθλος της hip hop κι όχι του ποδοσφαίρου. Χαλούσα τα λεφτά μου στο ταμείο του περιπτέρου για κόμικς, σοκολάτες, μπισκότα, αναψυκτικά, τσίχλες, πατατάκια, σοκοφρέτες, παγωτά. Το υπόλοιπο χαρτζιλίκι έφευγε για το δισκάδικο, πλέον τα χρήματά μου τα τρώει το βενζινάδικο.
[ρεφρέν]
Γράφω όπως παλιά, θυμάμαι τα παλιά.
Τότε που ‘μασταν παιδιά.
Όμως κάθε χρονιά, θυμίζει τα παλιά.
Όμως αρκεί να ‘σαι καλά.
|
||||
11. |
|
|||
Blockade Records Patras, Greece
Η Blockade Records ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 2008 από τον Πετρόπουλο Γιάννη (Dexon) στην Πάτρα. Πρόκειται για μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία με κύριο μουσικό πυρήνα το hip-hop. Είναι από τα πρώτα hip-hop labels, ανάμεσα σε άλλα, που δημιουργήθηκαν εκείνη την εποχή στην Πάτρα. ... more
If you like Από τη σιωπή του Αόρατου, you may also like:
featured on Bandcamp Radio Apr 30, 2024
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 30, 2024
go to album
London-born, Brooklyn-based producer Jon Phonics unleashes his latest beat tape masterpiece bursting with layered, jazzy productions.
go to album
Produced on the MPC1000, “Nosthaigia” documents time spent in Thailand via regional music. Available here in an exclusive color vinyl.
go to album
The rapper’s latest marries the sounds of Southern rap music to the frenetic pulse of UK rave.
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 23, 2024
go to album
walked off into the distance
by art test
featured on Bandcamp Radio Apr 23, 2024
go to album
