Εκεί που αλλάζει η οπτική, ψάξε στο δρόμο τι θα βρεις. Πριν έρθει ακόμα η αυγή, έχεις τον χρόνο σου να δεις. Μ’ ένα φακό, μ’ ένα στυλό, μέσα σε δάσος σκοτεινό, έχεις κάτι δικό μου εκεί που κρύβει μέσα του ψυχή. Πρόσεχε μόνο που πατάς γιατί αφήνεις χνάρια εδώ. Μέσα στον κόσμο μου βουτάς σαν σε βιβλίο ανοιχτό. Τώρα στα μάτια με κοιτάς ή το βινύλιο που κρατώ; Έπεσα στη δικιά σου Γη και τα γυαλιά μου δε φορώ. Έλα να πάρεις μουσική γιατί δεν έχει επιστροφή. Πριν ξημερώσει.. θα έχει αλλάξει η οπτική.

[Dexon] Είμαι ρομαντικός του είδους σαν τον Α.Δικαστή. Το ν’ αγοράζω δίσκους είναι η πρώτη επιλογή, μα απ’ τις 7 το πρωί για να βγάλω το ψωμί κι η κοπέλα στο κρεβάτι μας για να ξεκουραστεί. Λίγο ακόμα, γιατί έχει ζόρια η ζωή. Λίγο ακόμα, ένα βήμα απ’ την αρχή. Λίγο ακόμα, θα ‘μαι εδώ ακόμα όσο έχω φωνή. Λίγο ακόμα, δεν γίνομαι πιόμα, δε ζητάω την προβολή. Στη γλώσσα της λογικής μου δεν υπάρχουν ταμπού. Κάποιες φορές πρέπει ν’ αφήσεις τα σημάδια του κακού, να μπουν και να τ’ αγγίξεις, να τα καταπολεμήσεις, να τ’ αντιμετωπίσεις για να δεις αν αξίζεις, για να μη ζήσεις μέσα σε παραισθήσεις. Μην υποκύψεις στις όποιες παραιτήσεις. Κι αν δεν πιεις το ελιξήριο της νιότης, ίσως να βρεις το δέντρο της γνώσης! [Ρεφρέν] Αν δεν πιεις το ελιξήριο της νιότης, ίσως να βρεις το δέντρο της γνώσης.. [Αμετανόητος Δικαστής] Όλοι είναι αχόρταγοι και ψάχνουν το Κέρας της Αμάλθειας. Χορτάσαμε από γνώση στον κόσμο της ημιμάθειας. Στα εδάφη της απάθειας υπάρχουν κάποιες ρίζες. Θέλουν να τις ξεριζώσουν παίζοντας διελκυστίνδες. Είναι βαθιά στο υπέδαφος, δεν βγαίνουν έτσι εύκολα. Ανήκουν σ’ ένα δέντρο που υπήρχε από πάντα. Άντεξε σε πολέμους και πολλά άλλα συμβάντα. Για μας, για να θυμόμαστε να κάνουμε αγάντα. Πήρε ένα κλαδί του και το έβαλε στην τσάντα, ένας γεροξυλουργός που καταγόταν απ’ τη Γάζα. Το πήρε, το πελέκησε, έφτιαξε ένα μολύβι. Και μ’ αυτό σου γράφω τώρα πια ότι με βασανίζει. Βρέθηκε μες στα χέρια μου τελείως από τύχη. Και μ’ αυτό σου γράφω τώρα πια ό,τι με βασανίζει. Μα αυτό είναι απόδειξη, μου είπανε Δημήτρη, αυτό που τόσα χρόνια πιστεύαν μόνο λίγοι, υπάρχει πράγματι στον κόσμο μας, δεν είναι παραμύθι.

[Ρεφρέν] Κοιτώ ψηλά, κοιτώ ψηλά τον ουρανό. Κοιτώ ψηλά, παλιές ημέρες νοσταλγώ. Και στα παιδιά, απ’ το σχολείο όταν περνώ ψάχνω να με βρω, μα γουστάρω που ‘μαι εδώ. [Dexon] Ανασύρω στιγμές απ’ τις σελίδες του χθες. Απ’ τη γαλήνη του τώρα φέρνω μνήμες παλιές. Θυμάμαι εποχές σαν του Vivaldi να παίζουν σε βινυλίου στροφές που την παράσταση κλέβουν. Ημερολόγιο παλιό σκονισμένο απ’ τον χρόνο, βρήκα για χρόνια κλειστό στο σκοτάδι του, μόνο. «Γύρνα σελίδα» μου είπε μια φωνή απ’ τη σκέψη, «κάνε το πρώτο βήμα, η ψυχή δε θ’ αντέξει». Έτσι, βρήκα κουράγιο αυλαία να ρίξω στης ζωής το ναυάγιο, απ’ την αρχή να ξαναρχίσω. Ό,τι κι αν ζήσω, πάλι πίσω δεν κοιτάω. Όπου κι αν πάω, πάντα στην Πάτρα θα γυρνάω. Ξέρω να μετράω. Έμαθα να μη ζητάω. Έχω μάθει με τα λίγα, έχω δει και τα πολλά. Βγάλαν ξύγκι από τη μύγα, μπας και κάνουνε λεφτά. Τι κι αν έπεσα, στο είπα, πάντα θα κοιτώ ψηλά. [Ρεφρέν] Κοιτώ ψηλά, κοιτώ ψηλά τον ουρανό. Κοιτώ ψηλά, παλιές ημέρες νοσταλγώ. Και στα παιδιά, απ’ το σχολείο όταν περνώ ψάχνω να με βρω, μα γουστάρω που ‘μαι εδώ. [Δημήτρης] Ένα τρένο η ζωή μας που όλο πιο γρήγορα κυλάει, μα συχνά κάνω το λάθος την αφήνω να γλιστράει. Σε κάθε μια γωνία, περιμένει μια φοβία. Ψάχνω την ισορροπία, μα επιτρέπω τρικυμία. Μάχη πια παγιωμένη, προσωρινή που επιμένει. Την παλεύω, με παλεύει, αστάθεια στερεωμένη. Τον εαυτό μου κουβαλάω, μα στη ζάλη τον πετάω. Τον πληγώνω, τον γιατρεύω, τον απειλώ, τον προστατεύω. Ο χρόνος περνάει κι αφήνω πάνω μου σκόνη. Το τρένο προχωράει κι εγώ σε στάσιμο βαγόνι. Με φοβίζει το μέλλον που απαξιώνει το παρόν. Ισορροπία το κλειδί, μα θα είναι παρόν; Μα, όταν κοιτώ ψηλά στον ουρανό, ξέρω ότι βρίσκω το Αιώνια Φωτεινό. Πέφτουν μέσα μου αχτίδες κι ηρεμεί η τρικυμία. Σιγουριά, αισιοδοξία από του κόσμου την ουσία. Από τη μια στιγμή στην άλλη έχει αλλάξει η ρότα. Λάμπουν τα φώτα κι η ζωή γίνεται βόλτα κι άμα κάνω το λάθος και στις φοβίες γυρνώ, η λύση είναι εκεί, να κοιτώ τον ουρανό. [Ρεφρέν] Κοιτώ ψηλά, κοιτώ ψηλά τον ουρανό. Κοιτώ ψηλά, παλιές ημέρες νοσταλγώ. Και στα παιδιά, απ’ το σχολείο όταν περνώ ψάχνω να με βρω, μα γουστάρω που ‘μαι εδώ.

Είναι η Blockade δυναστεία με φόρα στη σκηνή, με τα τέσσερα στοιχεία. αυτή είναι η hiphop συνταγή. Εκεί που άνοιξαν σχολεία, κλείσανε μια φυλακή. Εμείς γράφουμε ιστορία για ν’ ακούνε μουσική, με ποιοτικά cd για τον ακροατή. Και πωλούνται στα δισκάδικα, όχι στη λαϊκή. Τα σχόλια σου άδικα αλλά και η κριτική. Άμα δεν σ’ αρέσω, κάνε αναστροφή. Όχι δεν υπερέχω, έχω δικιά μου υπογραφή. Πάλι πίσω απ’ την οθόνη, σε βρίσκω, του υπολογιστή. Εμένα θα με βρεις εκεί που αλλάζει η οπτική. Θα σε προλάβω πριν το πεις γιατί ξέρω αριθμητική. Κράτα τις σκέψεις σου για σένα, μα και τον χλευασμό. Δεν αλλάζω για κανέναν αυτό που κάνω εγώ. Ήμουν εδώ, είμαι εδώ, θα ‘μαι πάλι. Εδώ.. με το χαρτί και το στυλό. [ρεφρέν] Όλα δικά σου, τα συμπεράσματά σου και η κριτική σου, και τα σχόλια σου. Κάνω τη μουσική μου κι εσύ κάνεις τα δικά σου. Όλα δικά σου, κοίτα τη δουλειά σου! Είπα δεν αλλάζω, δεν αλλάζω για κανένα. Με το στυλ μου θα εκφράζω του καιρού τα δεδομένα. Μην τ’ ακούς αν δε σ’ αρέσει και μην το προτιμάς. Δώσ’ το κάπου για πεσκέσι και μην το υποτιμάς. Τα ραπς σου είναι μπαγιάτικα, τα έχεις στη φορμόλη. Όμορφα τα δικά μου, περιέχουν πανθενόλη. Τα φώτα σβήσε απ’ την πόλη αν κι αυτό σε χαλάει ή ψάξε μες στον εαυτό σου αν εκεί κάτι βρωμάει. Είναι η ομάδα από την Πάτρα που ταράζει το νερό. Θα ‘μαστε εδώ για πάντα, πάντα θα ‘μαστε εδώ. Απ’ το ’08 με την Blockade στο ρυθμό. Θα τους στολίσω όλους, είμαι σε mood γιορτινό. Είναι ο Dexon στο μικρόφωνο, στο beat και στα πικάπ. Fake mc’s δολοφονώ με πολυβόλο μου το ραπ. Λες πως γαμάς, μα είσαι standby, εγώ είμαι on. Πρόσεχε πως που μιλάς, my Uzi weights a ton. [ρεφρέν] Όλα δικά σου, τα συμπεράσματά σου και η κριτική σου, και τα σχόλια σου. Κάνω τη μουσική μου κι εσύ κάνεις τα δικά σου. Όλα δικά σου, κοίτα τη δουλειά σου!

Είχα μήνες που ταξίδευα μακριά απ’ την Γη. Ήμουν σ’ άλλους γαλαξίες μακριά από τη γιορτή. Εκεί έκανα εισπνοή κάθε γνώσης σπιθαμή. Εκεί έμαθα γιατί υπάρχει η αναπνοή. Κάθε τι που μαθαίνεις είναι η ανταμοιβή. Κάθε τι που μαθαίνεις σου αλλάζει η οπτική των πραγμάτων. Εδώ στη χώρα των θαυμάτων, τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο επιτευγμάτων. Να ρωτάς ό,τι δεν ξέρεις, θέλω, δεν είναι ντροπή. Απαντήσεις αν δεν βρίσκεις, τότε ρώτα τη σιωπή. Κάπου βρίσκεται στο δάσος, πίσω απ’ της πόλης την οργή. Μακριά διώξε το άγχος από την οχλαγωγή. Αισθημάτων κυνηγοί. Σ' αυτόν τον κόσμο ναυαγοί. Εκεί που κάθε μουσική παίρνει σάρκα και μορφή. Σαν βιβλίο δίνει πνοή από την εισαγωγή. Σαν βιβλίο δίνει φωνή στης καρδιάς μας τη ρωγμή. Άδραξε την μέρα σου, που ‘λέγαν κι οι παλιοί. Ξεκίνα απ’ την αυγή, με το που ο ήλιος βγει. Πάρε καφέ πακέτο και κατέβα κέντρο. Έλα μαζί ν’ ανθίσουμε λουλούδια στο τσιμέντο. [ρεφρέν] Βρέθηκα στη Γη. Εκεί που αλλάζει η οπτική. Σε κάθε ανθρώπινη στιγμή. Εκεί που αλλάζει η οπτική. Σε βιβλία, μουσική. Εκεί που αλλάζει η οπτική. Σε κάθε γνώσης επαφή. Εκεί που αλλάζει η οπτική. Αστρικές προβολές ξαπλωμένος στο χορτάρι. Φαντασίας διαδρομές κάτω από το μαξιλάρι. Σαν φωτογραφίες παλιές στης γιαγιάς το συρτάρι, έχω μνήμες πολλές στης ψυχής μου το κελάρι. Η γνώση είναι δύναμη, σου ανοίγει το μυαλό. Είναι κινητήριος δύναμη, γυρίζει τον τροχό. Σκέψου κάτι θετικό, ξεφύλλισε βιβλία. Ένα βινύλιο παλιό θα σου χαρίσει ηρεμία. Κι ένα κρασί λευκό χαρίζει ισορροπία, σαν το δειλινό που έχει τόση ησυχία. Πρέπει να μιλάμε, να χαμογελάμε. Κοιτάμε ποιον θα φάμε, την «καλημέρα» προσπερνάμε. Μα, τα προβλήματά μας πρέπει να τα συζητάμε, όπως όλες τις στιγμές ζούμε μ’ αυτούς που αγαπάμε. Και δεν κάνω κήρυγμα, λέω μόνο αυτά που βλέπω. Απλώς, αφήνω μήνυμα, κειμήλιο να το έχω. Κληρονομιά είναι οι δίσκοι μου και τα βιβλία που κατέχω. Η λησμονιά είναι στη μνήμη μου και πάντα θα μαθαίνω. Δεν αλλάζουνε τα πράγματα, αλλάζει ο τρόπος που τα βλέπεις. Θα γνωρίσεις νέα θαύματα, όταν κι εσύ στην Γη κατέβεις. [ρεφρέν] Βρέθηκα στη Γη. Εκεί που αλλάζει η οπτική. Σε κάθε ανθρώπινη στιγμή. Εκεί που αλλάζει η οπτική. Σε βιβλία, μουσική. Εκεί που αλλάζει η οπτική. Σε κάθε γνώσης επαφή. Εκεί που αλλάζει η οπτική.

[Dexon] Ξεκινάω μια βόλτα απ’ το κάστρο ψηλά και στην Αγίου Νικολάου κατεβαίνω τα σκαλιά. Αφού περνάω τα μαγαζιά, φτάνω παραλιακά εκεί στον Μόλο, που αράζαμε παιδιά. Χωρίς ρόλο, έγνοιες και άγχη, περπατούσαμε ως αργά μέχρι το θεατράκι. Όλο βόλτες στα στενά και στις πλατείες. Μπούρου-μπούρου, street food και μαλακίες. Τριών Ναυάρχων, Γεωργίου, Ψηλά Αλώνια. Ιστορίες απ’ τα παιδικά μας χρόνια. Και τώρα ρομαντζάδα ως τον Φάρο. Νυχτερινή ποδηλατάδα στο Νότιο Πάρκο. Με το αμάξι απ’ το Ρίο ως τα Βραχναίικα, κι ας μην είναι στον κόσμο όλα τέλεια. Με τα πόδια στον πεζόδρομο στο κέντρο. Είναι η πόλη τόσο όμορφη σαν Χριστουγέννων δέντρο. [ρεφρέν] Πάτρα, είναι η πόλη που ζω. Πάντα, εγώ θα την αγαπώ. Πάτρα, εδώ γεννήθηκα εγώ. Πάντα, και ας φύγω από δω. [Αμετανόητος Δικαστής] Από τότε που υπάρχω, τόσα χρόνια εδώ. Σ' αυτή τη πόλη που τόσο πολύ μισώ να αγαπώ. Όπου και να πάω πάντα θα γυρνάω εδώ. Είναι βάση μου, γιατί την νιώθω και έχει παλμό. Ταρακουνάει τα μυαλά μας όταν κάνει σεισμό. Και καίει αμέσως τα κεφάλια στο Λερναίο ρατσισμό. Οι παλιοσειρές μου πάλι με ρωτάν παπαριές. Ρε εσύ, είναι αλήθεια αυτό που λένε; Ξες για τις Πατρινιές. Γυρνάω στα στενά που έκανα μικρός σκανταλιές. Ρε ζω στο σήμερα, μα δε ξεχνάω ποτέ μου το χτες. Εδώ οι γειτονιές μας ξέρεις είναι πολύ μικρές. Κι οι αποστάσεις ευτυχώς είναι φυσιολογικές. Μου λένε μεγαλοπολίτες εσείς είστε χωριό. Μα όσο το σκέφτομαι δεν βρίσκω που είναι το κακό. Η μιναρούπολη μετράει, μιλάς για τοπικισμό. Πες ότι θες, μα πρώτα πέρνα μία βόλτα από εδώ... [ρεφρέν] Πάτρα, είναι η πόλη που ζω. Πάντα, εγώ θα την αγαπώ. Πάτρα, εδώ γεννήθηκα εγώ. Πάντα, και ας φύγω από δω.

[ρεφρέν] Όταν δεν ξέρεις κάτι, να μη στάζεις φαρμάκι. Η ζήλια σε σκοτώνει και σ’ αποδυναμώνει. Όταν όμως το ξέρεις, σταμάτα να το παίζεις. Το ξέρω πως ζηλεύεις και άλλο δεν αντέχεις! [Dexon] Η ζήλια και ο φθόνος είναι κακό σημάδια. Όχι, δεν είσαι ο μόνος που κάνεις τον αυθάδη. Νομίζεις είσαι ντόμπρος σαν τον Αλκιβιάδη, μου θυμίζεις όμως τον Γεωργιάδη. Κι όλο υποδύεσαι σαν τον Ψωμιάδη. Ναι, έχω παράπονα σαν την Ηλιάδη. Όλα θα τα πω σαν τον Αναστασιάδη. Κι άμα δεν σ’ αρέσει σε στέλνω τώρα Άδη. Πρωτύτερα δε σ’ ήξερα, μα σ’ έμαθα καλύτερα. Λες πετάς ψηλά, μα κόλλησες στο σήμερα. Εγώ πάω αργά για να φτάσω γρήγορα. Φέρε μου τα σύνεργα, Ανάσταση ανήμερα. Μπας και δούμε φως, όμορφα και ήρεμα. Δεν κοιτάς το πώς, μα μόνο το νωρίτερα. Μπρος ολοταχώς και μες στο πλήθος σ’ έχασα. Όμως, προφανώς πάλι πρώτος έφτασα. [ρεφρέν] Όταν δεν ξέρεις κάτι, να μη στάζεις φαρμάκι. Η ζήλια σε σκοτώνει και σ’ αποδυναμώνει. Όταν όμως το ξέρεις, σταμάτα να το παίζεις. Το ξέρω πως ζηλεύεις και άλλο δεν αντέχεις! [Αμετανόητος Δικαστής] Τους έχει φάει η ζήλια, γίνονται όλο ξεφτίλα. Αντιγράφουν ότι βλέπουνε, κάθε σαπίλα. Χάθηκε η πρωτοτυπία σαν τον λευκό γορίλα. Δεν νιώθουν την αγάπη γι' αυτούς όλα είναι μπίζνα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το χιπ χοπ. Καταστρεφόμαστε όσο εξελισσόμαστε. Γι' αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το χιπ χοπ. Είμαστε ενωμένοι αλλά μισιόμαστε. Σαν σχολειαρόπαιδα τρωγόμαστε. Απ' το εγωισμό αναλωνόμαστε. Μέρα με τη μέρα απομακρυνόμαστε, στεναχωριόμαστε. Ξεχνιόμαστε, χωρίς αισθήματα πια, απλά χανόμαστε. [ρεφρέν] Όταν δεν ξέρεις κάτι, να μη στάζεις φαρμάκι. Η ζήλια σε σκοτώνει και σ’ αποδυναμώνει. Όταν όμως το ξέρεις, σταμάτα να το παίζεις. Το ξέρω πως ζηλεύεις και άλλο δεν αντέχεις!

[ρεφρέν] Εγώ ξέρω τι είσαι, είσαι ό,τι ακούς. Εγώ ξέρω τι είμαι, είμαι αυτό που ακούς. Ξέρω τα λάθη μου καλά, δεν χρειάζομαι κακούς. Ξέρω να βλέπω καθαρά, δεν χρειάζομαι φακούς. [Dexon] Ξέρω τι σκέφτεσαι για μένα, ότι θα μείνω στον πυθμένα. Όμως, πάλι δίνω ραπς γεννημένα απ’ του μυαλού μου τον αδένα. Έχω δει πεπατημένα κουπλεδάκια αντιγραμμένα. Έχω τον Ex.F αντί για μένα, έχω και τον Α.Δ. Χωρίς την δικιά μου πένα, έχω τα νώτα μου καλυμμένα από τα παραπάνω αδέρφια. Δεν χρειάζομαι λευκή μπογιά να καλύψω τα κενά. Λερώνω λευκή ποδιά, εκεί είναι η διαφορά. Όταν μαγειρεύω ραπς με kicks, snares, claps και hi-hats. Έχω ανθρωπιά, έχω δικιά μου μπέσα. Ξέρω αρκετά απ’ τον καθένα εδώ μέσα! [ρεφρέν] Εγώ ξέρω τι είσαι, είσαι ό,τι ακούς. Εγώ ξέρω τι είμαι, είμαι αυτό που ακούς. Ξέρω τα λάθη μου καλά, δεν χρειάζομαι κακούς. Ξέρω να βλέπω καθαρά, δεν χρειάζομαι φακούς. [Ex.F] Εγώ ξέρω τι είμαι εγώ. Και ξέρω τι εσύ δεν ξέρεις τι είσαι. Ξέρω που πατάω κι εσύ ξέρω ότι προσποιείσαι. Ξέρω που να πάω, ο δρόμος δικός μου κι εγώ οδηγάω. Δεν χρειάζομαι συνήγορο, για μένα εγώ μιλάω. Ξέρω το πάθος στην καρδιά μου δε θα σβήσει έτσι απλά. Όσο κι αν βλέπεις το αντίθετο, τα φαινόμενα απατούν συχνά. Σταθερά βήματα, μονάχα μπροστά. Και ξέρω ότι η επιτυχία δεν είναι μακριά. Ξέρω πως είπατε πολλά, μόνο μιλάτε πολύ. Ξέρω ποιοι είναι οι καλύτεροι στης Πάτρας τη σκηνή. Ξέρω να έχω καθαρό μυαλό, αλλά και ψυχή. Ξέρω τους Dexon και Α.Δ, μαν, αυτό είναι τιμή. [Αμετανόητος Δικαστής] Το κούτελο μου καθαρό και το μυαλό μου κοφτερό. Κρατάω πούστη τόσα χρόνια το στυλό μου αιχμηρό. Η μουσική με πήρε όμηρο κι είχε σκοπό παμπόνηρο. Μακρύ ταξίδι να 'χω σαν να γράφτηκε απ΄ τον Όμηρο. Και της χρωστάω, σαν μου πήρε ομόλογο. Το ομολογώ! Στοκχόλμης σύνδρομο επίσημα το αποκαλώ. Στους γύρω μεταφέρω τώρα τον παλμό. Τους βάζω μέσα στο ρυθμό. Καν 'το και εσύ σε προκαλώ. Αλλοιώνουνε στον κόσμο τι είμαστε πραγματικά. Ρεζιλεύουν τα ιδανικά μας συστηματικά. Μα δεν γαμιέται, ας κάνουν ό,τι θέλουν τελικά. Βλέπεις εμείς και πάλι το κρατάμε ψηλά. [ρεφρέν] Εγώ ξέρω τι είσαι, είσαι ό,τι ακούς. Εγώ ξέρω τι είμαι, είμαι αυτό που ακούς. Ξέρω τα λάθη μου καλά, δεν χρειάζομαι κακούς. Ξέρω να βλέπω καθαρά, δεν χρειάζομαι φακούς.

Είναι εκείνη η στιγμή που έχεις βαρεθεί και ρίχνεις τα ζάρια μπας και πιάσεις την καλή. Κυνηγάς την τύχη σαν να ήμασταν μικροί που θέλαμε πολύ μια σακούλα τυχερή, ενώ ξέραμε ρε συ ότι ήταν μούφα απ’ την αρχή και την παίρναμε στα χέρια μας να δούμε τι θα βγει. Ρίσκαρε και λίγο, δεν κάνει κακό. Βρες τον εαυτό σου όπως έκανα κι εγώ. Μάθε κι αυτό, κάνε πάντα το σωστό. Αν κυνηγάς το λάθος, δε θα δεις καλό. Μην ξεχνάς, μη ρωτάς, μη μιλάς σε κανέναν. Για ό,τι σχέδια κάνεις, τσιμουδιά στον πυθμένα. Άκου με ‘μένα, μην πεις λάθος κουβέντα. Έχε κοντά τους δικούς σου, αυτοί είναι για σένα. Μην περιμένεις τρένα που ‘ναι στην στάση κολλημένα. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν είναι φίλοι με το ψέμα. Αυτοί με φίδια μοιάζουν που έχουν άλλο δέρμα. Ρίξε το κέρμα, διάλεξε όψη και πέρνα. [ρεφρέν] Λάθος κουβέντα! Είπες λάθος κουβέντα. Δεν πρόσεξες τα λόγια σου. Τα ‘βαλες με μένα. Λάθος κουβέντα! Είπες λάθος κουβέντα. Διάλεξες τον δρόμο σου. Περασμένα ξεχασμένα. Είπες λάθος κουβέντα. Είπες κάτι για μένα. Βρήκες αρχεία διαγραφέντα και μου πούλησες πνεύμα. Όμως, αυτοί που θαυμάζεις δεν αξίζουνε βλέμμα. Μακάριζε προ του τέλους μηδένα και μην «τρως» αυτά που δίνουν ξαναζεσταμένα. Τα σχέδιά τους μοιάζουν με καράβια βουλιαγμένα. Άνοιξε τα μάτια σου και κάνε τη ζωή σου. Πάντα θα κυνηγάνε την ψήφο τη δική σου. Γι’ αυτό σκέψου πριν μιλήσεις. Σκέψου αυτό το θέμα. Πρέπει να τους αγνοήσεις, μη δεις κατεστραμμένα τα όνειρά σου, τη δουλειά σου κι ό,τι περιβάλλει εσένα. Άκου με ‘μένα, στα είπα στην πρώτη στροφή. Μην παλεύεις γι’ αυτούς, μην τους δίνεις τροφή. Είσαι ξεφτέρι, σε ξέρω. Λέμε κουβέντες καλές. Και νυστέρι δε βλέπω, που ανοίγει πληγές. Μα, απ’ τα λόγια μας ξέρουν και μας κρίνουν που λες. [ρεφρέν] Λάθος κουβέντα! Είπες λάθος κουβέντα. Δεν πρόσεξες τα λόγια σου. Τα ‘βαλες με μένα. Λάθος κουβέντα! Είπες λάθος κουβέντα. Διάλεξες τον δρόμο σου. Περασμένα ξεχασμένα.

Θέλω να είμαι ο σκηνοθέτης στης ζωής μου την ταινία. Χρήζομαι πρωταγωνιστής, παίρνω βραβείο στην ερμηνεία. Έχω βάλει στόχο και παρέκκλιση ουδεμία. Ο σκοπός μου ιερός, δεν τον πατώ με την καμία. Στα δύσκολα ποτέ μου δεν θα σκύψω το κεφάλι. Θα κάνω αυτό που λέει η καρδιά μου κι όχι αυτό που λεν οι άλλοι. Κι αν όλα παν στραβά, θα ‘χω το σημάδι απ’ την πάλη. Το μυαλό δεν θα ξεφύγει, δεν θα πατήσω την σκανδάλη. Έτσι πρέπει να πορεύεσαι, εσύ ξέρεις πιο καλά. Κανέναν μην ανέχεσαι, όλοι θα παίξουνε πουστιά. Νομίζουν είναι έξυπνοι, μα είναι βλάκες τελικά. Να βρίσουν είναι έτοιμοι, με όπλο την μαγκιά. Σου δείχνουν όμως έντιμοι, τους ξέρω τώρα πια. Γέμισε το hip-hop μας από δαύτους πλέον πια. Τζαμπατζήδες ψωνισμένοι, όλοι τους εκατομμύριοι. Κατά βάθος φοβισμένοι, μα μπροστά σου είναι κύριοι. Στο ψέμα υποταγμένοι και στην αλήθεια αλητήριοι. Θέλουν να γίνουν πρώτο όνομα, χωρίς να δώσουν καν λεφτά, μα σου ζητάνε ποσοστά από ταμεία αδειανά. [ρεφρέν] Λένε, ότι όλοι είναι σωστοί εκτός από σένα. Λένε, ότι πρέπει να πας κόντρα στο ρέμα. Ξένε, μην γελιέσαι, όλοι κυνηγάν το στέμμα. Ξένε, μην πτοείσαι , σήκωσε κεφάλι πριν σου πιούν το αίμα. Θα ‘θελα να ‘χα δυο ζωές για να μάθω πιο πολλά και μη μου πεις «Τι μου λες; Αφού δεν γίνονται αυτά.». Ιστορίες φαντασίας συχνά πλάθω με τον νου. Ένα ταξίδι νοσταλγίας με τα σενάρια του μυαλού. Δεν δηλώνω ζαμάν φου γιατί έχω μάθει στη ζωή το μυαλό μου να δουλεύω. Έχω μάθει να ‘μια αυτάρκης, τον διπλανό να μη ζηλεύω. Ένα τίμιο παιδί, καλοσυνάτο σαν τον Βέγγο κι όλο τρέχω να προλάβω εκπτώσεις, προσφορές κι ευκαιρίες δεύτερες από ανθρώπους που μ’ άφησαν ουλές. Λάθος μου το ξέρω, είμαι λάθος, γράψε “λάθος”. Μα για την hip-hop μουσική έχω τεράστιο πάθος. Στη ζωή μου πολεμάω και τα ψάχνω όλα εις βάθος. Έριξα βράχο στους Θεούς σαν να ήμουνα ο Άθως. Δε θέλω ρε τη δόξα, έχω ασυμβίβαστο αίμα. Δεν έχω τέτοια λόξα, δε γουστάρω το ψέμα. Δε θέλω μεγαλεία και μεγάλα σαλόνια. Αυθεντική φιλία, όχι σαν φθηνή κολόνια. Δεν έγλειψα κανέναν για να κερδίσω επιτυχία. Σπούδασα κι απέκτησα μία κάποια παιδεία. Ακόμα γράφω στίχους σε απόλυτη ησυχία. Ακόμα στους ίδιους κύκλους από παιδική ηλικία. Άλλη μια φορά στη μουσική σε ταξιδεύω. Ανεκτίμητη η ζωή, δε χρειάζεσαι το φρένο. [ρεφρέν] Λένε, ότι όλοι είναι σωστοί εκτός από σένα. Λένε, ότι πρέπει να πας κόντρα στο ρέμα. Ξένε, μην γελιέσαι, όλοι κυνηγάν το στέμμα. Ξένε, μην πτοείσαι , σήκωσε κεφάλι πριν σου πιούν το αίμα.

[ρεφρέν] Πες μου τι άλλο να γράψω, τι άλλο να σου πω. Μήπως να γράφω να πάψω και ας το αφήσω εδώ; Πες μου τι άλλο να γράψω, τι άλλο να σου πω. Μήπως ν’ αρχίσω να ψάχνω το κάτι πιο σωστό; Πες μου τι άλλο να γράψω, τι άλλο να σου πω. Μήπως να γράφω να πάψω και ας το αφήσω εδώ; Πες μου τι άλλο να γράψω, τι άλλο να σου πω. Μήπως ν’ αρχίσω να ψάχνω το ερωτηματικό; Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες. Ήρθαν Δευτέρες, ήρθανε Τρίτες. Ήρθανε Πέμπτες, πέρασαν νύχτες. Έζησα εκείνες τις προσωπικές μου ήττες. Όμως, εγώ πάλι να γράφω. Για ό,τι ζω, στο υπογράφω. Είμαι αληθινός σε ό,τι φτιάχνω. Τόσο μοναδικός κι όμως υπάρχω. Όπως εσύ, όπως και όλοι. Τόσο μοναδικοί σε κάθε πόλη. Τόσο μοναχικοί κάποιοι ανθρώποι, ψάχνουν χαρά στο πρωτοβρόχι. Μάζευα τις σκέψεις μου με μια απόχη. Έγραψα πολλά; Ίσως και όχι. Για τα λεφτά και τον αγώνα. Την καθημερινότητα σε αυτή τη χώρα. Για την αυθεντικότητα και την κονόμα. Και για τη φάση και για τους MC’s. «Καλά εντάξει, είσαι ένας ψεύτης!». Βάζω μια παύση, αν δε με πιστεύεις! [ρεφρέν] Πες μου τι άλλο να γράψω, τι άλλο να σου πω. Μήπως να γράφω να πάψω και ας το αφήσω εδώ; Πες μου τι άλλο να γράψω, τι άλλο να σου πω. Μήπως ν’ αρχίσω να ψάχνω το κάτι πιο σωστό; Πες μου τι άλλο να γράψω, τι άλλο να σου πω. Μήπως να γράφω να πάψω και ας το αφήσω εδώ; Πες μου τι άλλο να γράψω, τι άλλο να σου πω. Μήπως ν’ αρχίσω να ψάχνω το ερωτηματικό;

Θέλω ν’ αλλάξω οπτική, πριν νυχτώσει. Θέλω ν’ αλλάξω οπτική, πριν νυχτώσει. Ν’ αλλάξω την οργή μου, πριν νυχτώσει. Ν’ αδράξω την ορμή μου, πριν νυχτώσει. Να μάθω πιο πολλά, πριν νυχτώσει. Αργά και σταθερά, πριν νυχτώσει. Να μάθω να γελώ, πριν νυχτώσει. Να μάθω να πετώ, πριν νυχτώσει. Θέλω να μάθω ποιος είμαι εγώ, πριν νυχτώσει… και πάλι ξημερώσει!