Πέρασαν δέκα χρόνια, δέκα έτη φωτός. Η φωνή μου άλλαξε χρώμα, τώρα ακούγεται αλλιώς. Ο Κύρος είναι εδώ με την χρονομηχανή κι όσο την ρυθμίζει, εγώ φοράω τη στολή. Θα φτάσω έστω για λίγο, (δέκα) δέκα χρόνια πίσω. Το σήμερα θ’ αφήσω και ύστερα πάλι θα γυρίσω. Την μέρα που η Blockade (Records) πήρε σάρκα, μορφή. Από ‘κείνο το Καλοκαίρι θυμάμαι κάθε στιγμή. Θυμάμαι κάθε άλμπουμ ως το τέλος απ’ την αρχή. Θυμάμαι τις δυσκολίες για να βγει το πρώτο LP. Θυμάμαι κάθε κομμάτι μέχρι να ηχογραφηθεί. Θυμάμαι κάθε σκέψη κι ό,τι είχα ονειρευτεί. Είναι σαν δέκα έτη φωτός απόσταση απ’ την Γη. Δέκα έτη επί ποδός στην πορεία μου αυτή. Περάσανε πολλοί, άλλοι θεατές και μη. Κι όμως, είμαι ακόμα εδώ, κάνω hip-hop μουσική. Γι’ αυτούς που δεν το χάρηκαν, θέλω ενός λεπτού σιγή. Πλέον όλοι χάθηκαν, δεν έδωσαν ψυχή! Δέκα έτη φωτός! Δέκα έτη φωτός! Είναι σαν δέκα έτη φωτός απόσταση απόσταση απ’ την Γη. Δέκα έτη επί ποδός στην πορεία μου αυτή.

[Α.Δικαστής] Όλοι λεν' για την μεγάλη τους επιστροφή. Όχι εμείς, γιατί δεν λείψαμε ούτε στιγμή. Απ' την στιγμή που βάλαμε μπροστά την μηχανή. Δεν έσβησε ποτέ, βενζίνη έχουμε μαζί. Κολλήσαμε μικρόβιο που λέγεται hip hop. Και τώρα η έμπνευση μας δεν έχει pause ή stop. Όσο αυτοί το παίζουνε του χώρου οι top. Θα δίνουμε για πάρτι σας, δουλειές non stop. Κοίτα μας στα μάτια, δες το όραμα. Το “Blockade Records” είναι απλά ένα όνομα. Γουστάρουνε τα ανώνυμα, ονειροπολώντας μόνιμα. Γι' αυτό για να τελειώνουμε, το δίνουμε επώνυμα. Μέχρι να αδειάσει η τσέπη μου δεν παίζει να φύγω. Σαν εθισμένος παίκτης που ζητάει συνέχεια φύλλο. Διεγείρω το μυαλό μου κάθε τρεις και λίγο. Κάνοντας κομμάτια απ' τον αόρατο πύργο. [Dexon] Απ’ τον Αόρατο Πύργο μεταδίδουμε απ’ ευθείας. Να γράφω στίχους καταλήγω, κυνηγός της αληθείας. Απ’ το 2006 μέχρι το παρόν. Είναι hip-hop μουσική, δεν είναι προϊόν. Στο χρόνο έχω αντέξει από μικρό παιδί σκαρώνοντας κομμάτια μέχρι το πρωί. Δε μου άσπρισε η κόμη, είμαι hip-hop ακόμη. Από την μέρα την πρώτη είμαι Blockade γαμώτη! Ηχογραφώντας ραψωδούς που δε σου βάζει ο νους, από παιδιά με μέλλον αλλά και κάποιους πιο γνωστούς. Ο Πύργος γνώρισε mcήδες αλλά και κάποιους πονηρούς. Μ’ ακούς; Κάθε χρόνο βγάζουμε δουλειές αρκετές. Ηχογραφούσαμε και χθες κι άλλα κομμάτια ήδη. Κι είμαστε ακόμα στο παιχνίδι. Γράφουμε, βάφουμε, έλα καφέ να φτιάξουμε. Πάλι στο στούντιο θα μας βρεις. Πόλη μας η Πάτρα, έλα από ψηλά τη θέα να δεις. [Ex.F] Αόρατος Πύργος. Βαμμένος με αίμα ο κάθε λίθος. Ποτισμένος με τον ιδρώτα μας είναι ο κάθε τοίχος. Από τα παράθυρα είναι που αντηχεί ο hardcore ήχος και ακούγεται ο πιο βρώμικος στίχος. Δίχως να ‘χουμε εφόδια πολλά πολλά δίνουμε υλικό στον κόσμο για να κάνει σαματά. Παίρνουνε τα mic φωτιά κι όταν βγούμε ζωντανά καταστρέφουμε την πίστα, στα κάγκελα τα μυαλά. Πιο δυνατά! Πιο δυνατά! Ακούν το rap μας και κλείνονται σε κελιά ψυχιατρικά αφού χάνονται έτσι απλά. … Έχουμε έφεση στο να παίρνουμε πάντα την πρωτιά και να καταστρέφουμε τους αντιπάλους χαλαρά. Είναι Blockade Records, θέλω τα χέρια ψηλά. Αόρατος Πύργος home studio και άντε γεια!

[ρεφρέν] Είπα να ζήσω, τα όνειρά μου πλέον θα τα κυνηγήσω. Δε θα λυγίσω, τη δύναμή μου ισχυρή θα την κρατήσω. Δε θα σ’ αφήσω, θα σε πάρω αγκαλιά, θα τραγουδήσω. Κανέναν δε θ’ αφήσω να μου χαλάσει ό,τι εγώ θα χτίσω. Θα συνεχίσω να χαμογελώ όπως παλιά, δε θα σταματήσω! [Dexon] Είναι φορές που σκέφτομαι αν ζω πραγματικά, αν καταλαβαίνω τη χαρά. Ίσως το άγχος, το τρέξιμο και το χάος της πόλης μ’ έχει αποβλακώσει. Όλα όσα έχω όμως μ’ έχουν δικαιώσει. Λίγα πρόσωπα κοντά μου, αληθινά μονάχα κι έχω την υγειά μου. Είναι φορές που σιχαίνομαι το γκρίζο, παίρνω σπρέι και τον τοίχο βαφτίζω σε πολύχρωμο καμβά. Με συναισθήματα γεμίζω από στιγμές κάθε φορά. Όσο ζω ελπίζω σε κάτι καλύτερο τελικά. Τι κι αν δεν παίζουνε λεφτά, παίρνω την παρέα μου και την βγάζω χαλαρά σε πλατείες και σκαλιά ή στο σπίτι, μια χαρά, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Είπα να ζήσω, στη ζωή να συνεχίσω. Εύκολα δεν θα σταματήσω, δεν θα τα παρατήσω, μπροστά θα προχωρήσω, όχι βήματα πίσω! Έχω τα προβλήματά μου, την υγειά μου κι άντε γεια. Δεν με νοιάζει τίποτα, κανένας, πουθενά. Είμαι εδώ κι είμαι καλά. Κοιτάω τη ζωή μου γιατί είναι μόνο μία. Δεν το λέω από πικρία, μα έτσι είναι ρε συ. Γιατί να με πονάει όταν δεν πονάς εσύ; Γιατί, πες μου γιατί; [ρεφρέν] Είπα να ζήσω, τα όνειρά μου πλέον θα τα κυνηγήσω. Δε θα λυγίσω, τη δύναμή μου ισχυρή θα την κρατήσω. Δε θα σ’ αφήσω, θα σε πάρω αγκαλιά, θα τραγουδήσω. Κανέναν δε θ’ αφήσω να μου χαλάσει ό,τι εγώ θα χτίσω. Θα συνεχίσω να χαμογελώ όπως παλιά, δε θα σταματήσω! [Δημήτρης] Είναι η ρουτίνα που πλακώνει, είναι βαριά σαν αμόνι. Νιώθω το μέσα μου, ματώνει, συνεχώς να ξενερώνει. Όχι πια, άμυνα ζώνη. Τώρα μονάχα man to man. Μ’ έχουν στριμώξει στα σχοινιά κι εγώ φωνάζω «ωχ αμάν!». Δεν βιώνω, δεν ζω. Κι ο χρόνος με προσπερνά. Τώρα μονάχα δουλειά και τα κεφάλια σκυφτά. Δεν χωράει αμφιβολία, φταίει η εποχή κι η ηλικία. Η εξέλιξη καμία, προς τα πίσω η πορεία. Πήξιμο! Καθημερινότητα και τρέξιμο είναι έθιμο. Συνηθισμένο από το σύστημα το πέσιμο. Είναι έτοιμο. Στο διάλλειμά σου, αν θες, είναι διαθέσιμες πολλές δραστηριότητες ρηχές, άκρα επιφανειακές. Μα, είπα να ζήσω. Μπούχτισα πια με όλα αυτά. Να τη δω κάπως αλλιώς, να τη δω πιο χαλαρά. Έχω χάσει ήδη χρόνο που είναι πια παρελθόν. Μα, όπως έχει ειπωθεί, το δώρο είναι το παρόν. Τα μάτια ανοίγω, το μυαλό και την καρδιά ώστε να δω καθαρά της ζωής τα μυστικά. Κατά βάθος φανερά μα θέλεις χρόνο να το δεις. Από τώρα ξεκινάω το νέο ταξίδι της ζωής!

Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν αν τα χρήματα δεν ήτανε ποτέ το παν; Όλα για τα φράγκα, όλα γι’ αυτά. Πέφτουν σαν κοράκια όπου βρουν λεφτά. Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν αν τα χρήματα δεν ήτανε ποτέ το παν; Όλα για τα φράγκα, όλα γι’ αυτά. Όπου βρουν λεφτά, πέφτουν σαν αρπακτικά. Σκέφτηκες ποτέ πώς θα ζούμε σε δυο χρόνια; Πώς θα είναι η ζωή τον επόμενο αιώνα; Σκέφτηκες μήπως που θα βρισκόσουνα τώρα; Με σπίτι, γυναίκα, παιδιά ή εγγόνια; Αν θα ‘χες λεφτά ή όπως τώρα δανεικά; Αν θα ‘χες δουλειά ή όπως πάντα δάνεια; Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν αν τα χρήματα δεν ήτανε ποτέ το παν; Όλα για τα φράγκα, όλα γι’ αυτά. Πέφτουν σαν κοράκια όπου βρουν λεφτά. Σαρκοφάγα αρπακτικά. Όλα για τα ποσοστά. Πες μου τι να κάνω πια; Η Ελλάδα στα σκατά, μέσα στα μνημόνια. 8 χρόνια είναι αρκετά. Όλοι μες στα ψέματα. Τους σιχάθηκα έτσι απλά. Οι μάσκες πέσαν τελικά. Κάνε κάτι για όλα αυτά. Ξύπνα, επιτέλους και σπάσε τα δεσμά! Απόψε κι όχι αύριο, είναι ήδη αργά! Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν αν τα χρήματα δεν ήτανε ποτέ το παν; Όλα για τα φράγκα, όλα γι’ αυτά. Πέφτουν σαν κοράκια όπου βρουν λεφτά. Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν αν τα χρήματα δεν ήτανε ποτέ το παν; Όλα για τα φράγκα, όλα γι’ αυτά. Όπου βρουν λεφτά, πέφτουν σαν αρπακτικά.

Πριν είκοσι χρόνια μπήκα στο τρένο της ζωής κι ακόμα ταξιδεύω με τη ροή της μουσικής σαν τον ήχο της φωνής πάνω στο ρυθμό των beats. Ακόμα δίσκους συλλέγω κι ακόμα δείγματα κλέβω. Η φαντασία μου τρέχει πιο γρήγορα απ’ το τρένο κι έτσι παίρνω μια γεύση απ’ το μέλλον. Ονειρεύομαι τους νέους μορφωμένους σ’ ένα καλύτερο κόσμο, δίχως ζήλια και φθόνο, μα με ζήλο και κόπο. Γεμάτοι θέληση και στόχο, μόνο έτσι πας μπροστά. Σημασία δεν έχουν μόνο τα λεφτά. Τι να κάνεις ρε συ; Έτσι είναι η ζωή. Άλλοι είναι πλούσιοι κι άλλοι είναι φτωχοί. Το θέμα όμως είναι τι κάνεις εσύ; Πώς αρπάζεις την κάθε στιγμή; Τι όνειρα κάνεις και σε ποιο σύννεφο πετάς; Καλό είναι στο τέλος και στη Γη να πατάς. Γι’ αυτό πολλές φορές απ’ το λήθαργο ξυπνάω. Στο παρόν φτάνω, σκέφτομαι, λανθάνω. Φίλε, ζήσε το τώρα κι άσε το μετά γι’ αργότερα. Δίνω raps απλόχερα. Ονειρεύομαι συνέχεια κάτι σαν ουτοπία, όμως, γάμα το φίλε, είναι στη δικιά μου φαντασία! [ρεφρέν] Ταξίδι φαντασίας κάνω με τα όνειρά μου, ταξίδι νοσταλγίας ψάχνοντας τα εσώψυχά μου, μια μουσική συμπληρώνει πάντα τη ζωή μας κι όλες τις γνώσεις κι εμπειρίες παίρνουμε μαζί μας. Ταξίδι φαντασίας κάνω με τα όνειρά μου, ταξίδι νοσταλγίας ψάχνοντας τα εσώψυχά μου, μια μουσική συμπληρώνει πάντα τη ζωή μας κι όλες τις εμπειρίες παίρνουμε φεύγοντας μαζί μας. Και το ταξίδι συνεχίζεται μακριά στο άπειρο. Διαδραματίζεται στης φαντασίας το άδυτο. Εκεί που η κάθε εικόνα σου μοιάζει λογική. Εκεί που η κάθε νότα βγάζει μουσική. Περνάει απ’ τον αέρα, πηδάει στο νερό κι εγώ σαν αστροναύτης βουτάω στο βυθό. Άφησα τ’ αστέρια για τα μάτια τα δικά σου. Γύρισα ξανά μόνο για την αγκαλιά σου. Τριγύρισα ανάμεσα σε λόφους και λιβάδια. Ξέρεις, η φαντασία είναι καλύτερη τα βράδια. Βλέπεις τόσο καθαρά σαν κρυσταλλικές οθόνες, μα το σώμα όταν ξυπνά, τις εικόνες παίρνουν κυκλώνες. Σαν παράξενος ταξιδιώτης που έγινε ιππότης, τ’ όνειρό μου κυνηγώ σα νέος Δον Κιχώτης. Μοιράσου ό,τι σκέφτεσαι και είναι απ’ τη ματιά σου. Ταξίδι φαντασίας κάνε με τα όνειρά σου. Ταξίδι φαντασίας με πηλό απ’ τη φωτιά σου. Είναι λίγο αστείο μα πηγάζει απ’ την καρδιά σου. Μ’ αρέσεις ουρανέ, μ’ αρέσει η ομορφιά σου. Θα ‘χω εσένα οδηγό, θ’ ακολουθώ τα βήματά σου. [ρεφρέν] Ταξίδι φαντασίας κάνω με τα όνειρά μου, ταξίδι νοσταλγίας ψάχνοντας τα εσώψυχά μου, μια μουσική συμπληρώνει πάντα τη ζωή μας κι όλες τις γνώσεις κι εμπειρίες παίρνουμε μαζί μας. Ταξίδι φαντασίας κάνω με τα όνειρά μου, ταξίδι νοσταλγίας ψάχνοντας τα εσώψυχά μου, μια μουσική συμπληρώνει πάντα τη ζωή μας κι όλες τις εμπειρίες παίρνουμε φεύγοντας μαζί μας.

Μες την τρελή χαρά βρίσκομαι τελευταία, όλα τα βλέπω όμορφα κι ας μην είναι ωραία, ίσως φταίει το κρασί που έπινα χθες το βράδυ, ίσως έχω ερωτευτεί και δεν το ‘χω καταλάβει. Μες την τρελή χαρά βρίσκομαι τελευταία, όλα τα βλέπω όμορφα κι ας μην είναι ωραία, ίσως φταίει το κρασί που έπινα χθες το βράδυ, ίσως έχω ερωτευτεί, ό,τι κι αν είναι δεν πειράζει. Το κεφάλι μου πονά απ’ τα χθεσινά ποτά. Είχα βγει για να πιω, να ξεχάσω ό,τι κακό. Δίχως αποτέλεσμα, έψαχνα ένα πέρασμα. Σαν τρόπος διαφυγής απ’ τα καθημερινά. Όμως όλα παν σκατά, τι τα ήθελα εγώ αυτά; Δεν καθόμουνα στ’ αυγά μου ν’ ακούσω μουσική. Μπας κι έχω ερωτευτεί και δεν βλέπω καθαρά. Από χθες όλα στραβά, μα νιώθω μια χαρά, μέσα στην τρελή χαρά. «Άλλη μια μπύρα ρε παιδιά, κερνάω όλο το μαγαζί!». Γιατί το είπα αυτό ρε συ; Σκέφτομαι σιωπηλά καθώς δίνω τα λεφτά. Περπατάω κυκλικά. Έξω παίζει μπαγλαμά. Όταν πάω σπίτι αργά δεν βρίσκω τα κλειδιά και μ’ ακούει η γειτονιά γιατί τραγουδάω Καρρά. Μες την τρελή χαρά βρίσκομαι τελευταία, όλα τα βλέπω όμορφα κι ας μην είναι ωραία, ίσως φταίει το κρασί που έπινα χθες το βράδυ, ίσως έχω ερωτευτεί και δεν το ‘χω καταλάβει. Μες την τρελή χαρά βρίσκομαι τελευταία, όλα τα βλέπω όμορφα κι ας μην είναι ωραία, ίσως φταίει το κρασί που έπινα χθες το βράδυ, ίσως έχω ερωτευτεί, ό,τι κι αν είναι δεν πειράζει. Το κεφάλι μου πονά απ’ τα χθεσινά ποτά. Όμως νιώθω μια χαρά, πέρασα καλά. Οι άλλοι μου μιλούσαν, μα εγώ δεν άκουγα. Μόνο χαμογέλαγα, τα ‘βλεπα όλα μια χαρά. Θετικά κι αρνητικά, όλα είναι τόσο απλά. Το μυαλό μου ήταν αλλού, σκορπισμένο παντού, μα στο τέλος είχε στόχο την καρδιά ενός κοριτσιού. Σαν ταινία το ‘χω το πρώτο ραντεβού. Παίζει στο μυαλό μου ακόμα που και που. Μπορώ να πω με σιγουριά πως νιώσαμε ξανά παιδιά. Έχεις τόση ομορφιά, σε βλέπω νοερά. Κι ας έχει συννεφιά, η μέρα είναι ζωγραφιά. Κι όταν θα ‘μαι στη σκοπιά, εσένα θέλω συντροφιά. Δεν πειράζει τελικά που δεν έχω φουλ λεφτά. Μες την τρελή χαρά βρίσκομαι τελευταία, όλα τα βλέπω όμορφα κι ας μην είναι ωραία, ίσως φταίει το κρασί που έπινα χθες το βράδυ, ίσως έχω ερωτευτεί και δεν το ‘χω καταλάβει. Μες την τρελή χαρά βρίσκομαι τελευταία, όλα τα βλέπω όμορφα κι ας μην είναι ωραία, ίσως φταίει το κρασί που έπινα χθες το βράδυ, ίσως έχω ερωτευτεί, ό,τι κι αν είναι δεν πειράζει.

[Dexon] Φαντάσου έναν DJ με το χέρι δεμένο. Είναι σαν τον MC που ‘χει το στόμα ραμμένο, σαν τον writer που του ‘χει τελειώσει το χρώμα, σαν τον breaker που απλά κυλιέται στο χώμα. Έτσι είναι το hip hop όταν δεν έχει αξία. Αφού δεν του δίνεις αγάπη, δε σου δίνει μαγεία. Δεν ζω χωρίς hip hop, όχι δεν ζω χωρίς αυτό. Όπως ο LL Cool J δεν ζει χωρίς το κασετόφωνο. Όπως χωρίς ρεύμα δεν λειτουργεί το μικρόφωνο. Σαν το flow ρέω κι όλο ρίμες λέω. Θα γράφω όσο αναπνέω. Το hip hop δε σταματά, το ‘χουν πει από παλιά. Το hip hop δε σταματά, μέσα στο αίμα μας κυλά. Ναι, δε σταματά, είναι ο χτύπος στην καρδιά. Όσο θα υπάρχουνε παιδιά που ρίμες γράφουν, τοίχους βάφουν και χορεύουνε τρελά. Όσο θα γίνονται live κι όσο θα ‘μαστε alive, μουσική θα γράφουμε. Όσο μεγαλώνουμε, hip hop θα κάνουμε. Στον Αόρατο Πύργο με βρίσκει η κάθε μέρα, στίχο-στίχο τη μιζέρια κάνω πέρα. Είναι blockade, dope υλικό 1 terra! [Ex.F] Είναι αγάπη, είναι ανάγκη που βγαίνει απ’ την ψυχή. Είναι αστείρευτο ταλέντο που οδηγεί στην κορυφή. Είναι ΜΣ, Dexon, man, άρα φάση μοναδική. Είναι Blockade ρε μουνιά και τέλος η εισαγωγή. Ποτέ δε σταματά, δεν μπορεί να εξαλειφθεί η ανάγκη να κάνουμε πάνω απ’ όλα μουσική. Δεν μπορούνε καν να μας φτάσουν οι αμέτρητοι εχθροί, εφόσον στου Αόρατου Πύργου είμαστε την κορφή. Είναι η Blockade δυναστεία με φόρα στη σκηνή. Σκάει κι όλοι απέναντί μας, μάγκα, βαράν προσοχή. Μένουν άπραγοι εκεί να μας κοιτάν όσο παίζουμε super league κι αυτοί κατηγορία τοπική. Πόσο μικροί φαντάζουνε απέναντί μας όλοι αυτοί. Όσο ανεβαίνουμε επίπεδο μένουνε σταθεροί, σαν αγάλματα, τους περνάμε μ’ επί τόπου άλματα. Κι από τον φόβο τους το βάζουν στα πόδια με κλάματα. Γάμα τα, ξεφύγαμε, δεν μας φτάνεις ανίκανε. Σας τρώω έναν έναν, μου φωνάζουνε «Κανίβαλε!». Ποτέ δε σταματά το πάθος μου να τα χώνω κι όσο τα χώνω να ταπώνω mc’s που σπαταλάν το χρόνο μας. [Α.Δικαστής] Ποτέ δε σταματά, ξέρεις για τι μιλάμε; Γι’ αυτό που αγαπάμε, το hip hop, γι΄ αυτό μιλάμε. Ποτέ δε σταματά, ποτέ δε σταματά. Συνέχεια κάτι δίνει σε εμάς, καθημερινά. Αγνόησε τις φήμες που το θέλουν πεθαμένο. Αγνόησε αυτούς που το λεν' ξεπερασμένο. Αγνόησε την λόξα απ' τον κάθε πικραμένο. Εδώ μιλάμε για είδος παγκόσμια διαδεδομένο. Η μάνα μου, μου γκρίνιαζε τα λίγα μου λεφτά, πως χαλάω σε CD και μπλούζες από συγκροτήματα. Πήγα σ' όλα τα live λέει σίγουρα. «Φέτος, δε σου ξέφυγε και τίποτα, εκτός απ' τα μαθήματα». Μα αφού ότι κι' αν μου λέγαν, δεν με κάνανε καλά. Μ' αφήσανε στην τρέλα μου και όλα μια χαρά. 24/7, αφού ποτέ δε σταματά. Και όσοι κουραστήκαν, άντε γεια, σε φάση Τσουκαλά.

[Καυστικός Παράγοντας] Μέρα σε νύχτα μάτια πήχτρα. Κλεισμένα και γυαλιστερά εκφράζουνε την πίκρα. Όσα δεν είχα μου ‘δωσες μέσα σε μία νύχτα. Να ‘τανε κι αλήθεια. Κανονισμοί πρέπει και μη ανάγκες που μας τρυπάν τα στήθια. Είμαστε τόσο μικροί ψάχνοντας μια μορφή να στέκει εκεί μονάχα για βοήθεια. Ώρες, στιγμές που η ίδια η ζωή είναι συνήθεια. Είναι συνήθεια δεδομένη κι η χαρά μας μεθυσμένη. Τα πάνω κάτω φέρνει. Χρώμα και ζωντάνια στο τέλος που δε μένει. Εδώ χαμένοι μες τα ίδια μας συντρίμμια. Το κρίμα στο λαιμό ασυναίσθητα, λουρί με πνίγει μέρα με την μέρα για κάθε λάθος μου βήμα. Δεν είμαστε ό,τι φαίνεται, κρύβουμε άλλους εαυτούς όταν η λογική μπερδεύεται. Να ‘μαι καλά έτσι απλά δεν λέγεται. Άσε τους άλλους να παινεύονται, ν’ αλληλογλείφονται, να κοκορεύονται. Δεν μ’ αφορά, έχω δική μου αναφορά, με ψύχρα κι ένα τι δημιουργία φτιαγμένη. Στον κόσμο κόσμου οι πιο μπλεγμένοι. Αφού το θες κι επιδιώκεις όλοι ξένοι. Είναι αισθητός ο φασισμός, κοινωνικός, και γύρω από οθόνες περικυκλωμένοι. Πως μας θέλουν όλους ίδιους, μη σκεπτόμενους κι ηλίθιους. Οι γαμημένοι. Προσφέρουμε τροφή για σκέψη. Κάθε πρόταση με στόχο στοιβαγμένη. [ρεφρέν] Είναι συνήθεια η ζωή, πρόσεχε μην κουραστείς. Συνήθεια η ζωή, κοίτα απλά να την χαρείς. Συνήθεια είναι αυτή, αρκεί να μην τρελαθείς. Είναι ωραία η ζωή, αρκεί να ξέρεις να ζεις. [Dexon] Μέρα σε νύχτα μες τη νύστα, ούτε ένας καφές δεν φτάνει. Η ζωή είναι συνήθεια, μα ένα χαμόγελο μας φτιάχνει. Οχτάωρο στη δουλειά και η μέρα απλώς περνάει. Λίγα τα λεφτά, μα η διάθεση δε χαλάει. Κοίτα απλά να την χαρείς, μην κουραστείς, μην τρελαθείς. Είναι ωραία η ζωή, αρκεί να ξέρεις να ζεις. Τα ‘χω πει πολλές φορές, έχει επικίνδυνες στροφές, έχει ήλιο, έχει βροχές, έχει ευκαιρίες ακριβές. Τα πάντα είναι επιλογές, δικαιώνεσαι ή φταις. Δύο όψεις, δύο κόψεις, εξαρτάται πως το θες. Εξαρτάται πως το βλέπεις, στο μυαλό σου πως το έχεις. Τη μία μέρα ψάχνεις και την άλλη βρίσκεις θέσεις. Τη μία μέρα φτιάχνεις και την άλλη δεν αντέχεις. Όταν θ’ ανεβαίνεις, να προσέχεις να μην πέσεις, γιατί το εκατό απ’ το μηδέν είναι κοντά. Κι απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, έρχεσαι με μια ματιά. Τώρα θ’ αναρωτιέσαι, γιατί τα λέω αυτά; Βλέπω στα μάτια σου, χαλιέσαι, φεύγεις μακριά. Το ξέρω πως το ξέρεις, είναι συνήθεια τελικά. Κάνε υπομονή, θα το δούμε το μετά. Ζήσε τη στιγμή με βήματα προσεχτικά. Και μην ξεχνάς το παρελθόν γιατί ορίζει το παρόν. [ρεφρέν] Είναι συνήθεια η ζωή, πρόσεχε μην κουραστείς. Συνήθεια η ζωή, κοίτα απλά να την χαρείς. Συνήθεια είναι αυτή, αρκεί να μην τρελαθείς. Είναι ωραία η ζωή, αρκεί να ξέρεις να ζεις.

“Κάτι για τον δρόμο”. “Δέκα έτη φωτός”. Είμαι underground, υπό του μηδενός. Πρέπει να μ’ ακούσεις για να καταλάβεις. Πρέπει να μ’ ακούσεις και το hip hop να λάβεις. Dexon τ’ όνομά μου κι άντε στην υγειά μου. Άσε την γειτονιά μου, το κάνω για τ’ αυτιά μου. Τ’ αδέρφια μου με ξέρουν γιατί είμαι αληθινός. Τ’ αδέρφια μου με ξέρουν πριν γίνω ραψωδός. Εκπέμπω απ’ την Ελλάδα και πάει διεθνώς. Εκπέμπω από την Πάτρα και Νόρμαν η οδός. Στέλνω χαιρετισμούς και «ευχαριστώ πολύ» στους συνραψωδούς Ex.F και Α.Δικαστή. Ένα yo στους Εμπρησμός, Σταλέ και Κ.Π. Ένα yo και στους Feel in’ που ‘ναι εδώαπ’ την αρχή. Ευχαριστώ πολύ που μ’ ακούς με προσοχή. Ευχαριστώ πολύ, θα ‘μια πάντα εκεί!

Πολλές φορές ίσως με δεις σ’ ένα κόσμο δίχως τέρμα και με το δεύτερο «εγώ» μου ν’ ανταλλάζω κουβέντα, να στέκω μόνος εκεί μες στη μέση του δρόμου, να ‘ναι αβάσταχτα τα συναισθήματα του πόνου και στο κορμό μου χαραγμένα τα σημάδια του χρόνου. Στο μυαλό μου εγκλωβισμένα αναπάντητα ερωτήματα. Θα ‘θελα να ταξίδευα σ’ ένα κόσμο δίχως σύνορα. Κι όσο περίμενα, για όνειρα ανεκπλήρωτα. Αργά τα χτυπήματα απ’ τα βήματα. Υποδείγματα δε θέλω από κανέναν αρχηγό. Βρόμικα υποδήματα, μα το κούτελό μου καθαρό. Ρώτα όποιον θες για κείνο το παιδάκι το ξανθό. Εκείνο το παιδί με το σημάδι στο κεφάλι. Ρώτα, όποιον θες, ποιο είναι το ποιόν του Γιάννη. Δε φοβάμαι, εφιάλτες σκοτώνω. Φίλε, λυπάμαι, αλλά άσε με μόνο. Μην είσαι αγενής, μην παρεξηγείς. Δεν έχω πια χρόνο. Με απορίες λερώνω. Δεν ξέρω ρε συ, γιατί έξω έχει σκοτάδι ενώ είναι ακόμα πρωί. Γιατί έξω βρέχει κι ας είναι καθαροί οι ουρανοί. Ό, τι και να γίνει, ποτέ δεν υποκύπτω. Την αλήθεια την σεβάστηκα, δεν την υποκρύπτω. Ίσως απόψε το ‘χει η μοίρα μου να φύγω, όμως, εγώ, το κεφάλι μου δεν σκύβω. Ίσως με δεις, το πρόσωπό μου να σου κρύβω, ίσως με δεις, έστω για λίγο. Έχω τόσες απορίες. Θέλω κάποιος να τις λύσει. Μήπως είναι υποκρισίες αυτό που οι άλλοι λένε κρίση; Μα τι τα θέλαμε τα ευρώ από το 2001; Γιατί ψάχνουμε την αλήθεια εκεί που υπάρχει μόνο ψέμα; Ίσως να μην είναι τόσο τραγικά τα πράγματα; Ίσως τελικά ο Θεός να κάνει θαύματα; Ίσως η αφάνεια σε πήγε στα παράνομα. Ίσως η αμάθεια σου έδειξε τα παράλογα. Παράπτωμα πράττουμε πηγαίνοντας περίεργα, ερχόμενοι αντίθετα ενώ υπάρχουν τόσα σήματα. Επόμενα επίθετα, κοσμητικά μηνύματα. Βαδίζοντας στα αίματα και σ’ αλλονών τα μνήματα. Βομβαρδίζοντας αμέτοχα απ’ των σαλονιών τα καθίσματα. Είναι κάτι μυστικό που έμαθες καχύποπτα. Κάτι σκοτεινό που έμαθες τόσο ύποπτα. Ύπουλα τα λόγια σου. Δε θέλω τη συμπόνια σου. Κουράστηκα, βαρέθηκα και σ’ άλλο μέρος βρέθηκα. Σε αστικά τοπία, μια νύχτα τόσο κρύα, τα ήπια με τον Γιώργο στο κελί 33. Ίσως απόψε το ‘χει η μοίρα μου να φύγω, όμως, εγώ, το κεφάλι μου δεν σκύβω. Ίσως με δεις, το πρόσωπό μου να σου κρύβω, ίσως με δεις, έστω για λίγο.

Νιώθω σαν είλωτας αλυσοδεμένος στην αγχόνη. Νιώθω σαν ήρωας διωγμένος από την Πόλη. Νιώθω σαν τον Σκούμπι Ντου που τον τρομάζουν όλοι. Όμως, που και που, νιώθω άτρωτος, το πιο γρήγορο πιστόλι. Δε με τρομάζει η κάθοδος, διότι όντας άνθρωπος, ξέρω που υπάρχει πάροδος και διασχίζω νέο μονοπάτι. Με το φως έρχεται η άνοδος και θα ‘μαι πάνοπλος κι ας νιώθω αυτό το κάτι. Μία με πνίγει, μία το πρόσωπό μου θίγει. Μα ό, τι και να νιώθω, είμαι πάνω απ’ όλα εγώ, ο εαυτός μου, τ’ όνομά μου. Είμαι δω για να κάνω πράξη όλα τα όνειρά μου. Έλα σε κάποιο live να με δεις, να παίζω 90s, με Technics, με mp3’s, δεν έχει σημασία. Αρκεί να ‘σαι εκεί, ν’ ακούσεις μουσική. Εκεί είναι η ουσία. Έλα να μιλήσουμε λίγο σαν να συνάντησα παλιό μου φίλο. Προχωρώ μπροστά, δεν κάνω πίσω. Μουσική στ’ ακουστικά σαν η μόνη συντροφιά. Είμαι απ’ αυτούς που συγχωρούν, τους φίλους δεν ξεχνούν. Κυκλοφορώ ανώνυμα με τα μάτια ανοιχτά. Να περιμένεις τηλεφώνημα να σου πω «Χρόνια πολλά!». Θέλω να μου πεις τόσα πολλά μα ο χρόνος δε σε φτάνει. Λένε είναι ο καλύτερος γιατρός, μα κι ένα «συγγνώμη» κάνει. Και προχωρώ.. ναι, ποτέ πίσω δεν κοιτώ. Προχωρώ, το βάδισμά μου αργό και σταθερό. Προχωρώ, κρατώ μόνο όσους αγαπώ. Προχωρώ, για υποκριτές δεν έχω πλέον καιρό. Προχωρώ κι όσο μπορώ τα λάθη προσπερνώ. Προσπαθώ πάντα να χαμογελώ. Προβλήματα υπάρχουν, μα προσπαθώ να τα ξεχνώ γιατί ρε φίλε δεν μας κάνουνε καλό. Όχι, όχι, μη μου βάλεις ποτό. Θέλω το μυαλό μου καθαρό. Τρόπος διαφυγής η μουσική. Δουλειά, σπίτι, σχολή και πάλι απ’ την αρχή. Βαρέθηκα να περιμένω κάθε μου ευχή να πραγματοποιηθεί. Παίρνω στα χέρια μου τα ινία σε αυτό που λέμε “ζωή”. Δεν μου ‘μαθαν τα σχολεία να ΄μαι το καλό παιδί. Αυτό δεν έχει σχέση, είναι στον χαρακτήρα. Είμαι καλός μ’ αυτούς που πρέπει, όχι με τα μαλακιστήρια. Άλλαξα σε πολλά. Ο μαλάκας πέθανε. Απάλλαξα τα δεσμά που στα χέρια μου θέλανε. Πλέον δεν παίρνω εγώ χαμπάρι. Δεν παν να λεν’ οι άλλοι. Μου σηκώσανε κεφάλι. Αναδύομαι απ’ τη στάχτη και κάνω εγώ κουμάντο. Βρε, άντε μου στο διάλο! Dexon τ’ όνομά μου, κάνω hip-hop όπως γουστάρω και αυτό είναι μαγκιά μου. Κανέναν δε θ’ αφήσω να γαμήσει τα όνειρά μου! Και προχωρώ.. ναι, ποτέ πίσω δεν κοιτώ. Προχωρώ, το βάδισμά μου αργό και σταθερό. Προχωρώ, κρατώ μόνο όσους αγαπώ. Προχωρώ, για υποκριτές δεν έχω πλέον καιρό.